پرده اول، بصره سال 36 هجری قمری
دو سپاه در برابر هم صف آرایی کرده بودند. در یک سو علی علیه السلام بود، همو که در غدیر نبی دستش را به بالای سر برده بود و در دیگر سو طلحه که پیامبر او را طلحه الخیر نامیده بود، زبیر که پیامبر او را سیف الاسلام خوانده بود و عایشه که همسر پیامبر و ام المومنین بود.

حارث بن نوط کاملا گیج شده بود نمی دانست که در کدام جبهه حاضر شود و کدام را بر دیگری برتری دهد. این بود که به نزد امام علی علیه السلام آمد و پرسید: «مگر ممکن است که طلحه و زبیر و عائشه بر امر باطلی گرد آمده باشند؟!» علی بدو پاسخ داد:

یا حارث انت ملبوس علیک، إن الحق و الباطل لایعرفان بأقدار الرجال و بإعمال الظن، أعرف الحق تعرف أهله و اعرف الباطل تعرف أهله .

«ای حارث! امر بر تو مشتبه شده است.  حق و باطل، از راه بزرگی مردان و خوش گمانی به این و آن شناخته نمی‌شود، حق را بشناس تا اهل حق را بشناسی و باطل را بشناس تا اهل باطل را بشناسی»!

پرده دوم: ایران، سال 1388 هجری شمسی
اکنون نیز ما در آستانه انتخاب بزرگی قرار داریم. اگرچه خوشبختانه جنگی به مثل جمل میان یاران امام و انقلاب برقرار نشده اما صفگیری آنها در قالب جناح ها و گروه های سیاسی در این انتخابات صف آرایی مهمی است. تمام نامزدهای کنونی جز یاران امام و انقلاب هستند و اگر صرفا به این عامل توجه شود نمی توان به درستی به انتخاب دست زد. بسیاری از مردم صرفا در انتخاب نامزد خود به دنبال اسامی رفته اند. اما می توان از الگوی روش شناختی امام علی علیه السلام برای شناخت خوب تر از خوب استفاده کرد.

امام به حارث فرمودند که بزرگی افراد را مدنظر قرار نده بلکه ابتدا حق و باطل را بشناس و سپس ببین که حق بر کدام یک منطبق است و باطل بر کدام. در واقع شناخت بر انتخاب تقدم دارد.

ما نیز در این انتخابات به جای آنکه خود را به بزرگی و قدر نامزدها و یا سنجش آنها مشغول کنیم بهتر است که

1- ابتدا بدانیم و تشخیص دهیم که  مهمترین نیازهای جامعه امروز ما چیست؟ نخستین اولویتهای سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ما چیست؟

2- سپس توجه کنیم کدام نماینده به بهترین شکل می تواند این اهداف را محقق سازد.

3- و در نهایت با توجه به سابقه نامزدها در مسئولیتهای خود و بررسی عملکرد آنها برای دانستن میزان انطباق وعده ها با عملکردها به ارزیابی عملی توانایی نامزدها مبادرت کنیم.

به این ترتیب باید دانست که برای انتخاب نامزد خود باید به جای توجه به افراد به برنامه های او و میزان انطباق این برنامه ها با شرایط سیاسی و اجتماعی جامعه خود توجه کنیم.