حالا روی صحبتم با آ قایانی است که امروز در راس امورات مربوط به ورزشند.اونها که حالا که به هر دلیل امروز هم با نا کامی هایی به مراتب بدتر از قبل رو به رو شدند ،با هزار و یک جور توجیه و تفسیر ،کوتاهی هاشون رو ، بی تجربگی هاشون رو ، انتخابات اشتباهشون رو ، و شاید هم ...رو به گردن عدم توازون روانی به روی تشک کشی !، فشار مضاعف روی ورزشکار ، کم تجربگی و کم سن و سالی ،عدم مواجه با میادین بزرگ و بین المللی ، استرس و... می اندازند.

هر چند اینکه آیا اصلا اجباره که ورزشکاران ما( با علم به اینکه بنا به دلایل فوق موفق نمی شوند)با بودجه بیت المال بخواهند به کشورهای میزبان مسابقات برن و بعد با اولین یا شاید هم دومین نبردشون به اصطلاح از مسابقات خدا حاحفظی کنن ؟ (که این مسئله هم در جای خود جای بحث داره )

البته باید بگیم شاید هم بی ارزه که حد اقل بتونیم کشورهای دیگه رو ببینیم ! آدمهای دیگه رو ببینیم !سوغاتی های اعلا تهیه کنیم !و به قول معروف هم فال هم تماشا !

ولی باید خطاب به همه اونها ، چه اونها که در راس امور ورزشند ،چه اونها که ورزشکارند ،و چه اونها که روانشناسان به نام !امر ورزشند ،(گو اینکه در هیچ مقطعی از حضور کاروانان ورزشی مان وجودشان حتی به اندازه ذره ای احساس نشد !)بگم که آ قایان ، خانم ها ، ورزشکاران ،و ورزش دوستان ، اعتبار ورزش ما از نام و نشان شخصیت های بزرگ و بزرگ منشی مثل جهان پهلوان تختی به دست اومده.

 آیا بهتر نیست که به جای رفتن و دست خالی بر گشتن ، اصلا نریم ؟و اصلا باعث خجالت مردممون نشیم ؟چون فکر می کنم حد اقل اینطوری بهتر توجیه کنیم که ورزشکاری رو که بتونیم به مدال آوریش اطمینان پیدا کنیم ، نداشتیم !که البته هر چند این امر رو مسئولین مطرح نکردند ، اما چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است؟

البته هنوز هم دیر نشده .از همین امروز باید به فکر المپیک 2012 باشیم که از قدیم گفته اند آرزو بر جوانان عیب نیست .مگه نه ؟!

    ( یا حق)